Plak kayıtlarının CD’lerden veya yüksek bit hızlı MP3’ten daha iyi ses kalitesine sahip olduğu düşünülüyor mu ?
Evet ve hayır.
”Ses kalitesi” öznel bir tattır. 192k 32-bit WAV dijital ses, sıfır frekansa yakın içerik değişikliği, gürültü, bozulma veya takma eserler ile kayıt yapabilen, dünyanın en hassas ses ortamı olarak kabul edilir. Bu günlerde, tüm albümler sadece bir mikrofon ve bir dizüstü bilgisayarla kaydedilebilir, üretilebilir, karıştırılabilir, yönetilebilir ve dağıtılabilir.
Bununla birlikte, birçok ses mühendisi kasıtlı olarak nispeten düşük doğrulukta eski vintage ekipmanı tercih edecektir. Bu mühendisler, azaltılmış dinamik aralık, harmonik ve dönüş hızı bozulması ve dinamik frekans değişimi gibi ekledikleri ince ses kusurları nedeniyle eski preamp’ları, kompresörleri, ekolayzırları ve konsolları kullanmayı tercih ediyorlar. Bu dişli, nesnel olarak steril ve değiştirilmemiş bir dijital kayıttan çok daha iyi ses çıkaran sese “sıcak” ve “renkli” bir ses ekleyebilir.
Aynı prensip plak için de geçerlidir – birçoğu plağın ince özelliklerinin dijitalden daha müzikal olarak hoş geldiğini bulur. Hafif toz çatırtısı, ince bozulma ve plağın yumuşak spektral kaymaları birçok odyofil ve dinleyici tarafından “sıcak” ve “müzikal” olarak tanımlanmıştır.
Kayıtlar saf doğruluk açısından daha düşük olsa da, şüphesiz birçok dinleyiciye “daha iyi” gelen sonik bir karaktere sahipler.